آهن‌ها و احساس

خوابيد آفتاب و جهان خوابيد
از برجِ فار، مرغکِ دريا، باز
چون مادری به مرگِ پسر، ناليد.

گريد به زيرِ چادرِ شب، خسته
دريا به مرگِ بختِ من، آهسته.

گر تو شاه دخترانی، من خدای شاعرانم
مهدی حمیدی
 

ـ «این بازوانِ اوست
با داغ‌های بوسه‌ی بسیارها گناه‌اش
وینک خلیجِ ژرفِ نگاهش
کاندر کبودِ مردمکِ بی‌حیای آن
فانوسِ صد تمنا ــ گُنگ و نگفتنی ــ
با شعله‌ی لجاج و شکیبایی
می‌سوزد.

برای نوروزعلی غنچه

راه
  در سکوتِ خشم
                     به جلو خزید
و در قلبِ هر رهگذر
غنچه‌ی پژمرده‌یی شکفت: