باغ آینه

دیرگاهی‌ست که دستی بداندیش
دروازه‌ی کوتاهِ خانه‌ی ما را
                                نکوفته است.

صحرا آماده‌ی روشن شدن بود
و شب از سماجت و اصرار دست می‌کشید.

سرکش و سرسبز و پیچنده
                                  گیاهی
دیوارِ کهنه‌ی باغ را فروپوشیده است.

چراغی به دستم چراغی در برابرم.
من به جنگِ سیاهی می‌روم.

نیمروز...
نیمروز...