مدایح بی‌صله

پسرِ خوبم، ماهان
                      پاشو
برو آن کوچه‌ی پایینی،
خانه‌ای هست که سکّو دارد

«ــ جهان را که آفرید؟»

«ــ جهان را؟
    من
    آفریدم!

نمی‌توانم زیبا نباشم
عشوه‌یی نباشم در تجلیِ جاودانه.

چنان زیبایم من
که گذرگاهم را بهاری نابه‌خویش آذین می‌کند:

نمی‌خواستم نامِ چنگیز را بدانم
نمی‌خواستم نامِ نادر را بدانم
نامِ شاهان را
محمدِ خواجه و تیمورِ لنگ،

۱

من بامدادم سرانجام
خسته
       بی آنکه جز با خویشتن به جنگ برخاسته باشم.