مدایح بی‌صله

همیشه همان...
اندوه
     همان:
تیری به جگر درنشسته تا سوفار.

به شاهرخ جنابیان

پس آنگاه زمین به سخن درآمد
و آدمی، خسته و تنها و اندیشناک بر سرِ سنگی نشسته بود پشیمان از کردوکار خویش
و زمینِ به سخن درآمده با او چنین می‌گفت:

به فریادی خراشنده
بر بامِ ظلمتِ بیمار
کودکی
        تکبیر می‌گوید

این صدا
         دیگر
آوازِ آن پرنده‌ی‌ آتشین نیز نیست
که خود از نخست‌اش باور نمی‌داشتم ــ