مدایح بی‌صله

تنها
    اگر دمی
کوتاه آیم از تکرارِ این پیشِ پا افتاده‌ترین سخن که «دوستت می‌دارم»

مردِ مصلوب
دیگر بار به خود آمد.
درد
    موجاموج از جریحه‌ی دست و پایش به درونش می‌دوید

جانی پُراز زخمِ به‌چرک درنشسته ــ
چنینم.

خِش‌خشِ بی خا و شینِ برگ از نسیم
                                              در زمینه و
وِرِّ بی واو و رای غوکی بی‌جفت
از برکه‌ی همسایه ــ

گفتارِ فیلمی در بابِ نقاشی‌های سال‌های دهه‌ی ۶۰ علی‌رضا اسپهبد

صحنه چه می‌تواند گفت
به هنگامی که از بازیگر و بازی
                                   تهی است؟