آیدا،‌درخت، خنجر و خاطره

با گیاهِ بیابانم
                 خویشی و پیوندی نیست
خود اگرچه دردِ رُستن و ریشه‌کردن با من است و هراسِ بی‌باروبری.

از دست‌های گرمِ تو
کودکانِ توأمانِ آغوشِ خویش
سخن‌ها می‌توانم گفت
غمِ نان اگر بگذارد.

بر موج‌کوبِ پست
که از نمکِ دریا و سیاهیِ شبانگاهی سرشار بود
                                                             بازایستادیم؛

در مرزِ نگاهِ من
                  از هر سو
دیوارها 
         بلند

جادوی تراشی چرب دستانه
خاطره‌ی پا در گریزِ شبِ عشقی کامیاب را
                                                     که کجا بود و چه وقت