شبانه


به گوهرِ مراد

کوچه‌ها باریکن
                  دُکّونا
                      بسته‌س،

 

خونه‌ها تاریکن
                 تاقا
                     شیکسته‌س،

 

از صدا
       افتاده
             تار و کمونچه

 

مُرده می‌برن
              کوچه به
                       کوچه.

 

 

نگا کن!
        مُرده‌ها
                به مُرده
                         نمی‌رن،

 

حتا به
       شمعِ جون‌سپرده
                            نمی‌رن،

 

شکلِ
      فانوسی‌ین
                   که اگه خاموشه

 

واسه نَف‌نیس
                 هَنو
                     یه عالم نف توشه.

 

 

جماعت!
          من دیگه
                    حوصله
                            ندارم

 

به «خوب»
            امید و
                   از «بد» گله
                                 ندارم.

 

گرچه از
         دیگرون
                 فاصله
                        ندارم،

 

کاری با
        کارِ این
               قافله
                    ندارم!

 

 

کوچه‌ها
         باریکن
                 دُکّونا
                      بسته‌س،

 

خونه‌ها
         تاریکن
                 تاقا
                    شیکسته‌س،

 

از صدا
       افتاده
             تار و
                  کمونچه

 

مُرده
     می‌برن
             کوچه به
                       کوچه…

 

۱۳۴۰

درباره‌ی

8 comments

  1. شاهین غمگسار

    56 سال گذشت و هنوز “مرده می برن کوچه به کوچه”…
    روزگار تکراری و تلخی ست
    حدیث از پیش گفته ی چرکی ست

  2. به خوب امید
    و از بد
    گله ندارم

  3. احمد شاملو رَدِ پاى كهنه اما زهر آلودى بود از حزب توده كه سوار بر قطار مصدق السلطنه قاجار كه شعرهاى زهرآلودش در نقاب مُد روز روشنفكرى مغزهاى دانش آموزان دبيرستانى و دانشجويان آرمان خواه ولى ناآگاه را بر سر راه جاه طلبى خويش و بدون توجه به مصلحت ايران، مسموم ميكرد و به جلو ميتاخت. او همچون ايرج جنتى عطايى، شهيار قنبرى، در دهه ى ١٣٥٠، كه پُز چپى بودن مُد روز شده بود و نشانه كاذبى از روشنفكرى، با استفاده از دو كُلاهك بيسواد و بيخرد و آلوده به مواد افيونى بنامهاى داريوش و فرهاد، افكار مسموم خود را به جوانان تحويل ميدادند و نفرت را در آنان پرورش ميدادند و وانمود ميكردند كه به اسرارى آگاهى دارند كه مخوف بود و تنها آنان از آنها آگاهى داشتند. ليك، دَرِ جعبه پاندورا باز شد و جنّ درون بطرى هم بيرون آمد و جوانان آنروز و يا سالخوردگان امروز فهميدند كه با چه لاطالئات و خزعبلاتى فريبشان دادند و به كوچه و خيابانها كشاندنشان. آرى، بقول و ينستون چرچيل، اكثريت نادان و اقليت خائن يك كشور را به باد فنا ميدهند. بله! ٤٠ سال است كه كوچه ها تاريكند و دكون ها بسته است و طاقها شكسته است . از صدا افتاده تار و كمونچه و ٤٠ سال است كه مرده ميبرند كوچه به كوچه!!!! روشنفكر ميتواند دو قدم جلوى خود را ببيند. شاملو، جنتى عطايى و قنبرى ثابت شد كه حتى جايى را كه در آن ايستاده بودند، نميديدند، چه رسد به دو قدم آنطرف را. و يكبار ديگر، ايرانى با دست خود، قهرمانانش را كُشت و دشمنش را سرور و آقاى خويش نمود. و ٤٠ سال است كه ” جمعه ها خون جاى بارون ميچكه” . دردم را به كه بگويم زيرا كه گوش شنوايى نيست.

  4. با همین اراجیف مردم رو تحریک کرد مردک بیسواد….شاملو یه لختی بیسواد و حسود و بددهن بود.

  5. آره خب برا جهان سومی هایی امسال تو یکم درک این مفاهیم سخته
    لختی بیسواد بد دهن جهان سومی