ایلهان برک، شاعر بزرگ ترک می‌نویسد: شاعران فقط کودکی بلند‌‌تری دارند.
همین‌است، یک کودکی طولانی‌تر. برای همین، وقتی کودکان ساز به دست می‌گیرند، وقتی لباس‌های رنگی می‌پوشند، یا حرف‌های بزرگترها را به روایت خویش، دیگرگونه بازخوانی می‌کنند، دست و دلم می‌لرزد. آنجاست که فکر می‌کنم همین‌حالا «کودکی» خودش را نشانم می‌دهد. همان معرفتِ نخستین‌ها، در لمس اشیا، در بوسه‌ها، در روبرویی با هرچیز، چنان‌که هست، بی‌‌نشانی از تاریخ کلمات. آنجاست که وقتی کودکان «پریا»ی شاملو را می‌خوانند، به چشم‌هاشان خیره می‌شوم، به دست‌هاشان در تماس ساز. وقتی از کارگردان تئاتر حساب می‌برند، یا سعی می‌کنند «درست» بنوازند، می‌دانم آن‌ها این تجربه را در آیینی زندگی می‌کنند که فردا چون خاطره‌ای به یادش خواهند آورد، آنوقت می‌نشینند و از بهت آن‌روز می‌گویند، از هراس‌ها و شادی‌هاشان. من اما، همین لحظه را پاس می‌دارم. این گردِ هم آمدنِ کودکان را برای نخستین‌بار. برای آن‌چه بعدها خاطره می‌شود در زندگی‌هاشان. حالا، همین لحظه را به روایت «پریا»ی احمد شاملو می‌بینیم:
گروه ریشه در خاک
قصه پریا
بر اساس شعر پریا اثر احمد شاملو
اجرا در دهم خرداد ماه سال ۹۲، سالن نمایش موزه زمان
کار مشترکی از:
نفیسه توسلی – آزاده مشکی
بازیگران و نوازندگان:
باران بهاری- راییکا پرهیزکاری- ثمین جلیلی- دامون خیابانی- آریان سبزواری
چیستا کاتب زاده- روژینا کیان پور- امیرمحمد قمی- لیلی یزدی
ساخت و تنظیم قطعات آوازی و نوازنده پیانو: بهمن روشنی
سرپرست گروه تمبک و نوازنده سنتور: احسان جعفری
طراح ماسک و دکور: المیرا مه نیا
