صبوحی


برای م. آزرم

به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه‌هایم
                               از وبالِ بال
                                          خمیده بود،

و در پاکبازیِ معصومانه‌ی گرگ و میش
شب‌کورِ گرسنه‌چشمِ حریص
                                  بال می‌زد.

 

به پرواز
شک کرده بودم من.

 

 

سحرگاهان
سِحرِ شیری‌رنگیِ نامِ بزرگ
                                در تجلی بود.

 

با مریمی که می‌شکفت گفتم: «شوقِ دیدارِ خدایت هست؟»
بی‌که به پاسخ آوایی برآرد
خستگی باز زادن را
                       به خوابی سنگین
                                            فرو شد
همچنان
         که تجلّی ساحرانه‌ی نامِ بزرگ؛

 

و شک
بر شانه‌های خمیده‌ام
جای‌نشینِ سنگینی‌ِ توانمندِ بالی شد
که دیگر بارَش
                به پرواز
احساسِ نیازی
نبود.

 

۱۳۴۷ توس

درباره‌ی

2 comments

  1. خستگی باز زادن را
    به خوابی سنگین
    فرو شد. اگر معناش اینه که به علت خستگی باز زادن به خوابی سنگین فرو شد، پس این شعر اشکال دستور زبانی داره.

  2. این شعر از شاملو نیست شخص دزد شناسایی شده و تاوان سختی خواهد داد شما انسان نیستید