دوستان مشفق يك‌دل

دهكده،ـ

۱۳/۱/۷۳

دوستان مشفق يك‌دل: مليحه‏ و منوچهر مدنى‌‏پور گرامى و گلنار و ارغوان ‏عزيز

با سلام‌‏هاى پر اشتياق قلبى

دچار اين رذالت ‏شده‏‌ايم كه‏ پست جمهورى كوتوله‌‏هاى تاريخ نامه‌‏هاى ما را به ‏دوستان “نمی‌رساند”!ـ و ما مانده‌‏ايم معطل كه ‏با اين ايذاى نامردانه ‏چه‏ كنيم. نمى‌‏دانيم دوستان درحق ما چه‏ فكر مى‌‏كنند و از سكوت‌‏ ما چه ‏برداشتى ‏دارند. بلافاصله پس‏ از بازگشت به ‏خانه همه ‏وقت ده ‏روز اول‏ من صرف‏ نامه ‏نوشتن ‏به ‏دوستانى ‏شد كه ‏در مدت ‏اقامت ‏پانزده‏ ماهه امريكا چيزى ازمحبت ‏و بزرگوارى و انسانيت ‏درحق ما فروگذار نكردند. و تازه پس‏ از مدت‏‌ها كه‏ دكتر محامدى به ‏اين‌‏جا آمد معلوم ‏شد هيچ‏‌كدام ‏از آن نامه‌‏ها به‏ گيرنده‏‌گان‏‌شان نرسيده ‏است!ـ تصور بفرمائيد وقتى ‏جواب‏ موجود نازنينى چون مهران به‏ دستم نرسيد درباره ‏او چه‏ قضاوت نادرستى ‏ممكن است‏ كرده‏ باشم؟ به‏ يقين‏ او هم وقتى با موضوع مشابهى مواجه ‏شده قضاوت مشابهى كرده ‏است. لطف‏ بفرمائيد سلام من و آيدا را به ‏او و مژگان‏ مهربان ابلاغ بفرمائيد.

هميشه‏ بى‏‌دريغ مهربان‏ بوده‌‏ايد. نمى‌‏دانم ‏اين‏ نامه ‏به ‏دست‌‏تان (۲)خواهد رسيد يا نه. در هرحال مشكل‏ را مطرح‏ كردم ‏كه ‏زمينه ‏كار دست‌‏تان ‏باشد و بدانيد كه ‏اگر خبرى ‏از اين‌‏سو نشد به ‏هرحال حقه‏ مهر بدان نام‏ و نشان ‏است‏ كه بود. به‏ دوستان‏ بسيار گرامى كمال ‏و ناصر عزيز سلام ‏برسانيد. شما را با تمام وجود مى‏‌بوسيم و آرزوى ‏ديدارتان را داريم.

دوستداران‏ صميمى:

آيدا و احمد شاملو