از مرگ من سخن گفتم

چندان که هیاهوی سبزِ بهاری دیگر
از فراسوی هفته‌ها به گوش آمد،
با برفِ کهنه
               که می‌رفت
از مرگ
         من
             سخن گفتم.

و چندان که قافله دررسید و بار افکند
و به هر کجا
               بر دشت
از گیلاس بُنان
                 آتشی عطر افشان برافروخت،
با آتشدانِ باغ
از مرگ
         من
             سخن گفتم.

□

غبار آلود و خسته
از راهِ درازِ خویش
                     تابستانِ پیر
                                    چون فراز آمد
در سایه‌گاهِ دیوار
به سنگینی
               یله داد
و کودکان
           شادی کنان
                          گِرد بر گِردش ایستادند
تا به رسمِ دیرین
خورجینِ کهنه را
                    گره بگشاید
و جیب و دامنِ ایشان را همه
از گوجه‌ی سبز و
                     سیبِ سُرخ و
                                      گردوی تازه بیاکَنَد.

پس
من مرگِ خویش را رازی کردم و
او را
     محرمِ رازی؛
و با او
از مرگ
         من
             سخن گفتم.

و با پیچک
که بهارخوابِ هر خانه را
                              استادانه
                                        تجیری کرده بود،
و با عطش
که چهره‌ی هر آبشارِ کوچک
                                  از آن
                                        آرایه‌ای دیگرگونه داشت
از مرگ
         من
              سخن گفتم.

به هنگامِ خزان
                   از آن
با چاه
        سخن گفتم،
و با ماهیانِ خُردِ کاریز
که گفت و شنودِ جاودانه‌شان را
                                        آوازی نیست،

و با زنبورِ زرّینی
که جنگل را به تاراج می بُرد
و عسل فروشِ پیر را
                         می‌پنداشت
که بازگشتِ او را
                     انتظاری می‌کشد.
و از آن با برگِ آخرین سخن گفتم
که پنجه‌ی خشکش
                        نومیدانه
                                  دستاویزی می‌جُست
در فضایی
که بی‌رحمانه
تهی بود.

□

و چندان که خِش خِشِ سپیدِ زمستانی دیگر
از فراسوی هفته‌های نزدیک
                                  به گوش آمد
و سَمور و قُمری
آسیمه سر
              از  لانه و آشیانه‌ی خویش
                                              سر کشیدند،
با آخرین پروانه‌ی باغ
از مرگ
         من
             سخن گفتم.

□

من مرگِ خویشتن را
با فصل‌ها در میان نهادم و
                                با فصلی که می‌گذشت؛
من مرگِ خویشتن را
با برف‌ها در میان نهادم و
                              با برفی که می‌نشست؛
با پرنده ها و
با هر پرنده که در برف
در جُستجوی چینه‌ای بود.
با کاریز و
با ماهیانِ خاموشی.

□

من مرگِ خویشتن را با دیواری در میان نهادم
که صدای مرا
                 به جانبِ من
                                 باز پس نمی‌فرستاد.
چرا که می‌بایست
تا مرگِ خویشتن را
                        من
نیز
    از خود
            نهان کنم.

۲ بهمنِ ۱۳۴۳