شبانه (قصدم آزارِ شماست!…)

قصدم آزارِ شماست!
اگر اینگونه به رندی
با شما
         سخن از کامیاریِ خویش در میان می‌گذارم،

ــ مستی و راستی ــ
بجز آزارِ شما
                 هوایی
در سر
        ندارم!

□

اکنون که زیر ستاره‌ی دور
بر بامِ بلند
مرغِ تاریک است
                     که می‌خواند، ــ
اکنون که جدایی گرفته سیم از سنگ و حقیقت از رؤیا،
و پناه از توفان را
بردگانِ فراری
حلقه بر دروازه‌ی سنگینِ زندانِ اربابانِ خویش
                                                        بازکوفته‌اند،
و آفتابگردان‌های دو رنگ
ظلمت‌گردانِ شب شده‌اند،
و مردی و مردمی را
همچون خرما و عدس به ترازو می‌سنجند
با وزنه‌های زر،
و هر رفعت را
                 دستمایه
                            زوالی‌ست،
و شجاعت را قیاس از سیم و زری می‌گیرند
که به انبان کرده باشی؛ ــ

اکنون که مسلک
                      خاطره‌یی بیش نیست
یا کتابی در کتابدان؛
و دوست
           نردبانی‌ست
که نجات از گودال را
                         پا بر گرده‌ی او می‌توان نهاد؛
و کلمه‌ی انسان
                     طلسمِ احضارِ وحشت است و
اندیشه‌ی آن
کابوسی که به رؤیایِ مجانین می‌گذرد؛ ــ

ای شمایان!
حکایتِ شادکامیِ خود را
                               من
رنج‌مایه‌ی جانِ ناباورِتان می‌خواهم!