شاعران جدید

بهار هنوز عمقی ندارد.
فقط باد است كه سفر می‌كند
     از درختی به درختی. (آروْ)
 
□

آفتاب
بر راهِ مرغان
     در كوهستان‌های دور. (آروْ)

□
 
به علف می‌آویزد و
با آن می‌پژمرد
     مگسِ زمستان. (آروْ)

□
 
پروانه‌ها جدا می‌شوند،
و كبودی را، دست‌ ناخورده
     به آسمان بازمی‌گذارند. (رین‌كا)

□
 
مُردن و زیستن،
زیستن و مُردن،
     و خاك را شخم ‌زدن. (كی‌جوْ)

□

فانوس را پایین‌می‌گذارم:
بازی نور
     با آبِ چشمه. (موكّوكوُ)

□
 
از دل،
خسته از غبار و هیاهو
     چكاوكی آوازخوان پَرمی‌كشد. (تاكه‌ئو)

□
 
آبشار می‌خشكد،
و مهتاب، شب به شب،
     در خرسنگ‌ها رخنه ‌می‌كند. (تاكه‌ئو)

□
 
مردی كه كشتزار را شخم‌ می‌زند
گوش به سوی زنی پیش ‌می‌آورد:
ستاره‌یی نورش را بر آن ‌دو می‌پاشد. (تاكه‌ئو)

□
 
اینجا نیز
تنها اندكی آفتاب، ـــ
     و جورابی چند كه بر رسَنْ ‌خشك‌ می‌شود. (ئیچی‌رین سوْ)

□
 
ناگهان بیدار شدم،
شب به‌ تمامی
     از آنِ حشرات‌ بود. (كاشوْ)

□
 
صدایی می‌كند
می‌درخشد
     و خاموش ‌می‌شود. (هوكوُروْ)

□
 
گدایی می‌گذرد،
از آفتابِ سختْ‌تاب،
     از سایه‌های ژرف. (شیكوُن‌رو)

□ 

كلبه‌‌یی هست
با چراغی روشن،
     و نهری كه می‌گذرد. (گِكّوْشی)
 
□

آن دو كنار هم گام ‌می‌زنند
غمگین در دلِ مِه،
     دل‌هاشان در یگانگی آمیخته. (ئیسّوْ)

□
 
كلاغِ زمستان
می‌خواهد به ‌پرواز درآید:
     سینه بر برف می‌فشارد. (ئیتّوْ)

□
 
به سردی
پاره ابرهای این شبِ مهتابی
      بر سراسرِ این خَلنگزار. (شورین دوْ)

□

برف، شامگاهان
درِ خانه را لمس می‌کند؛
     صدا نرم است. (جویو)

□

راهِ برگ‌های فروریخته
به گورهای فراز تپه می‌رسد،
     و باز می‌ماند. (هاتسو تاروْ)

□

در جنگلِ عمیق،
باران و برگ‌های فروریخته
     آواز یکدیگر را منعکس می‌کنند. (کوکیوْ)

□

توفانِ خزان:
به یکدیگر می‌نگرند
     در نورِ شمع. (سِه‌كیتوْ)

□
 
خرمنِ آتشی به ‌پا كرده‌اند
از برگ‌های فروریخته،
     و همچنان جاروب ‌می‌كنند میدانی پهنه‌ورتر را. (هاكوُ.اوُن)
.