– شعر چيست و آن را چهگونه تعريف مىكنيد؟ – …
ادامهی مطلب »
سال به پایان میرسد. هیچكس چیزی به من نمیدهد امشب. در پایان سال، به خانهی خالی خود نگاه كرد و این هایكوُ را نوشت. بسا كه از سرما افسرده باشی، امّا خود را به آتش گرم مكن بودای برفین! [كودكان، به برف، تندیسی از بودا ساختهاند. بودا، فرزانگی است و برف، پاكی. تن عریان است و پوشش میطلبد، گرسنه است …
ادامهی مطلب »
بِركهی كهن، آه!
جهیدنِ غوكی. ـــ
صدای آب.
میگویند پیش از باشوْ هایكوُ صرفاً بازی با كلمه بود و عمقاش از بیان یك نكتهی ظریف درنمیگذشت. امّا باشوْ با بیان «بِركهی كهن» جنبش نوی به هایكوُ داد. داستان این هایكوُ چنین است: زمانی باشوْ از بوُچّوْ تعلیم ذِن میگرفت. روزی استاد به دیدارش آمد و پرسید، «این روزها پیشرفتی كردهای؟» باشوْ گفت، «خزه پس از باران اخیر سبزتر از پیش شده است.»
برگِ موز در رهگذارِ باد.
از لاوك، باران را
میشنوم، شب.
با عطرِ آلو
به ناگاه برمیدمد آفتاب.
كوره راهِ كوهستانی.
این«بهناگاه» اشاره است به حالت جان شاعر، نه به ناگاه برآمدن خورشید. دو حس بویایی و شنوایی در یك زمان تحریك شدهاند، و باشوْ گفتی آفتاب را بویید و بوی شكوفههای آلو را دید.
سایت رسمی احمد شاملو | The Official Website of Ahmad Shamlou Shamlou, Ahmad Shamlou, Ahmad Shamlu, Ahmad Shamloo, Poetry, Persian Poetry, Poems, Iran, The offical website of Ahmad Shamlou
