آثار احمد شاملو

شگفتا
        که نبودیم
عشقِ ما
            در ما
                  حضورِمان داد.

همه شب حیرانش بودم،
حیرانِ شهرِ بیدار
که پیسوزِ چشمانش می‌سوخت و
اندیشه‌ی خوابش به سر نبود

ــ بی‌آرزو چه می‌کنی ای دوست؟

ــ به ملال،
   در خود به ملال
   با یکی مُرده سخن می‌گویم.

شرقاشرقِ شادیانه به اوجِ آسمان
شبنمِ خستگی بر پیشانیِ مادر و
کاکلِ پریشانِ آدمی
در نقطه‌ی خجسته‌ی میلادش.

نگران،
آن دو چشمان است،
دورسوی آن دو سهیل که بر سیبستانِ حیاتِ من می‌نگرد