نه آبش دادم
نه دعایی خواندم،
خنجر به گلویش نهادم
و در احتضاری طولانی
او را کُشتم.

به شن‌ـ‌چو، رفیقِ ناشناسِ کُره‌یی

شن ــ چو!
            کجاست جنگ؟
در خانه‌ی تو
              در کُره
                      در آسیای دور؟

۱

بدنِ لختِ خیابان
                  به بغلِ شهر افتاده بود
و قطره‌های بلوغ
                  از لمبرهای راه
                                  بالا می‌کشید

خوابيد آفتاب و جهان خوابيد
از برجِ فار، مرغکِ دريا، باز
چون مادری به مرگِ پسر، ناليد.

گريد به زيرِ چادرِ شب، خسته
دريا به مرگِ بختِ من، آهسته.

گر تو شاه دخترانی، من خدای شاعرانم
مهدی حمیدی
 

ـ «این بازوانِ اوست
با داغ‌های بوسه‌ی بسیارها گناه‌اش
وینک خلیجِ ژرفِ نگاهش
کاندر کبودِ مردمکِ بی‌حیای آن
فانوسِ صد تمنا ــ گُنگ و نگفتنی ــ
با شعله‌ی لجاج و شکیبایی
می‌سوزد.