آیدا،‌درخت، خنجر و خاطره

چون ابرِ تیره گذشت
در سایه‌ی کبودِ ماه
میدان را دیدم و کوچه‌ها را،
که هشت‌پایی را ماننده بود از هر جانبی پایی به خستگی رها کرده
به گودابی تیره.

چندان که هیاهوی سبزِ بهاری دیگر
از فراسوی هفته‌ها به گوش آمد،
با برفِ کهنه
               که می‌رفت
از مرگ
         من
             سخن گفتم.

۱

دیری با من سخن به درشتی گفته‌اید
خود آیا تابِ‌تان هست که پاسخی در خور بشنوید؟

رود قصیده‌ی بامدادی را 
                              در دلتای شب
                                                 مکرر می‌کند