آثار احمد شاملو

برای ضیاءالدین جاوید

یَلِه
  بر نازُکای چمن
                   رها شده باشی

فردا تمام را سخن از او بود. ــ
گفتند:
«ــ بر زمینه‌ی تاریکِ آسمان
    تنها
        سیاهی شنلش نقش بسته است،

گفتی که:
          «ــ باد، مُرده‌ست!
              از جای برنکنده یکی سقفِ رازپوش
              بر آسیابِ خون،
              نشکسته در به قلعه‌ی بی‌داد،

چه بی‌تابانه می‌خواهمت ای دوری‌ات آزمونِ تلخِ زنده‌به‌گوری!
چه بی‌تابانه تو را طلب می‌کنم!

شانه‌ات مُجابم می‌کند
در بستری که عشق
                        تشنگی‌ست