صبوحی

برای م. آزرم

به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه‌هایم
                               از وبالِ بال
                                          خمیده بود،

و در پاکبازیِ معصومانه‌ی گرگ و میش
شب‌کورِ گرسنه‌چشمِ حریص
                                  بال می‌زد.

به پرواز
شک کرده بودم من.

□

سحرگاهان
سِحرِ شیری‌رنگیِ نامِ بزرگ
                                در تجلی بود.

با مریمی که می‌شکفت گفتم: «شوقِ دیدارِ خدایت هست؟»
بی‌که به پاسخ آوایی برآرد
خستگی باز زادن را
                       به خوابی سنگین
                                            فرو شد
همچنان
         که تجلّی ساحرانه‌ی نامِ بزرگ؛

و شک
بر شانه‌های خمیده‌ام
جای‌نشینِ سنگینی‌ِ توانمندِ بالی شد
که دیگر بارَش
                به پرواز
احساسِ نیازی
نبود.

۱۳۴۷ توس