رستگاران

در غریوِ سنگینِ ماشین‌ها و اختلاطِ اذان و جاز
آوازِ قُمری‌ِ کوچکی را
شنیدم،
چنان که از پسِ پرده‌یی آمیزه‌ی ابر و دود
تابشِ تک‌ستاره‌یی.

□

آنجا که گنه‌کاران
با میراثِ کمرشکنِ معصومیتِ خویش
بر درگاهِ بلند
              پیشانیِ‌ درد
                            بر آستانه می‌نهند و
بارانِ بی‌حاصلِ اشک
                         بر خاک،
و رهایی و رستگاری را
از چارسویِ بسیطِ زمین
                            پای‌درزنجیر و گم‌کرده‌راه می‌آیند،
گوش بر هیبتِ توفانی‌ِ فریادهای نیاز و اذکارِ بی‌سخاوت بسته
دو قُمری
         بر کنگره‌ی سرد
                            دانه در دهانِ یکدیگر می‌گذارند
و عشق
         بر گردِ ایشان
                        حصاری دیگر است.

۱۳۴۹ توس