سپیده‌دم

به هزار زبان
وَلْوَله بود.

بیداری
از افق به افق می‌گذشت

و همچنان که آوازِ دوردستِ گردونه‌ی آفتاب
                                                   نزدیک می‌شد
وَلْوَله‌ی پراکنده
                 شکل می‌گرفت
تا یکپارچه
به سرودی روشن بدل شود.

پیش‌ْبازیان
           تسبیح‌گوی
                        به مطلعِ آفتاب می‌رفتند
و من
     خاموش و بی‌خویش
با خلوتِ ایوانِ چوبین
بیگانه می‌شدم.

مردادِ ۱۳۵۵
بهنمیر