شکاف

جادوی تراشی چرب دستانه
خاطره‌ی پا در گریزِ شبِ عشقی کامیاب را
                                                     که کجا بود و چه وقت

به بودن و ماندن
                   اصرار می‌کند
بر آبگینه‌ی این جامِ فاخر
                               که در آن
ماهیِ سُرخ
               به فراغت
گام‌های فرصتِ کوتاهش را
چنان چون جرعه‌ی زهری کُشتیار
نشخوار
          می‌کند.

□

از پنجره
          من
              در بهار می‌نگرم
که عروسِ سبز را
از طلسمِ خوابِ چوبینش
بیدار می‌کند.

□

و دست‌کوک‌هایی چنین عجول
که این جمعِ پریشان را
                            به خیره
پیوندی نابه‌سامان
                      در کار می‌کند:

من و جامِ  خاطره را، و بهار را
و ماهیِ سُرخ را
                   که چونان «نقطه‌ی پایانی» رنگین و مُذهّب
فرجامِ بی‌حاصلِ تبارِ تزیینیِ خود را
اصرار می‌کند.

۳۱ فروردینِ ۱۳۴۴