شبانه

□

چه غم‌آلوده شبی بود!
وان مسافر که در آن ظلمتِ خاموش گذشت
و بر انگیخت سگان را به صدایِ سُمِ اسبش بر سنگ
بی‌که یک دَم به خیالش گذرد
که فرودآید شب را،
                       گویی
همه رؤیای تبی بود.

چه غم‌آلوده شبی بود!

آذرِ ۱۳۴۰