حماسه؟

و انسان ــ که کهنه‌رند خدایی‌ست بی‌گمان ــ
بی‌شوق و بی‌امید
                      برای دو قرصِ نان
کاپوت می‌فروشد
                     در معبرِ زمان.

□

در کوچه
         پُشتِ قوتیِ سیگار
                                شاعری
اِستاد و بالبداهه نوشت این حماسه را:

«ــ انسان، خداست.
    حرفِ من این است.
    گر کفر یا حقیقتِ محض است این سخن،
    انسان خداست.
    آری. این است حرفِ من!»
    . . . . . . . . . . . . . . .

از بوقِ یک دوچرخه‌سوارِ الاغِ پست
شاعر ز جای جَست‌و…
                            …مدادش، نوکش شکست!

۲۸ آذرِ ۱۳۳۹