تعویذ

ابراهیم در آتش


به چرک می‌نشیند
                      خنده
به نوارِ زخم‌بندی‌اش ار
                          ببندی.

 

رهایش کن
رهایش کن
             اگر چند
قیلوله‌ی دیو
              آشفته می‌شود.

 

□

 

چمن است این
چمن است
با لکه‌های آتش‌خونِ گُل
بگو چمن است این، تیماجِ سبزِ میرِ غضب نیست
حتا اگر
       دیری‌ست
                  تا بهار
بر این مَسلخ
برنگذشته باشد.

 

□

 

تا خنده‌ی مجروحت به چرک اندر ننشیند
رهایش کن
چون ما
        رهایش کن!

 

۲۶ تیرِ ۱۳۵۱

درباره‌ی

تمام حقوق در اختیار بنیاد بامداد (ثبت شده در کالیفرنیا) و سایت رسمی احمد شاملوست. هرگونه استفاده از شعرها، صداها و نوشته‌های این سایت برای هوش مصنوعی ممنوع و قابل پیگرد قانونی‌ست.