در آستانه

بر کدام جنازه زار می‌زند این ساز؟
بر کدام مُرده‌ی پنهان می‌گرید
این سازِ بی‌زمان؟

به محمدجواد گلبن

ما نیز روزگاری
لحظه‌یی سالی قرنی هزاره‌یی ازاین پیش‌تَرَک
هم در این‌جای ایستاده بودیم،

به هوشنگ گلشیری

قناری گفت: ــ کُره‌ی ما
کُره‌ی قفس‌ها با میله‌های زرین و چینه‌دانِ چینی.

نه عادلانه نه زیبا بود
                         جهان
پیش از آن که ما به صحنه برآییم.

آن روی دیگرت
زشتی‌ هلاکت‌باری‌ست
ای نیمرخِ حیات‌بخشِ ژانوس!