آیدا در آینه

بی‌گاهان
به غربت
به زمانی که خود درنرسیده بود ــ

میانِ خورشیدهای همیشه
زیباییِ تو
           لنگری‌ست ــ
خورشیدی که
                از سپیده‌دمِ همه ستارگان
                                                بی‌نیازم می‌کند.

من باهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو باهار ــ
نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه
میونِ جنگلا تاقم می‌کنه.

من و تو یکی دهانیم
که با همه آوازش
به زیباتر سرودی خواناست.

هرگز از مرگ نهراسیده‌ام
اگرچه دستانش از ابتذال شکننده‌تر بود.
هراسِ من ــ باری ــ همه از مردن در سرزمینی‌ست
که مزدِ گورکن
                از بهای آزادیِ آدمی
                                        افزون باشد.