شعرها: شکفتن در مه

بدان زمان که شود تیره روزگار، پدر!
سراب و هستو روشن شود به پیشِ نظر.

مرا ــ به جانِ تو ــ از دیرباز می‌دیدم
که روزِ تجربه از یاد می‌بری یکسر
سلاحِ مردمی…

که زندانِ مرا بارو مباد
جز پوستی که بر استخوانم.

بارویی آری،
اما
گِرد بر گِردِ جهان
نه فراگردِ تنهاییِ جانم.

آه
آرزو! آرزو!

□

پیازینه پوستوار…

برای ایرج گُُردی

میوه بر شاخه شدم
                                 سنگپاره…

برای م. آزرم

به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه‌هایم
                              …

در غریوِ سنگینِ ماشین‌ها و اختلاطِ اذان و جاز
آوازِ قُمری‌ِ کوچکی را
شنیدم،
چنان که از پسِ پرده‌یی آمیزه‌ی ابر و دود
تابشِ تک‌ستاره‌یی.

 …

بی‌آنکه دیده بیند،
                    در باغ
احساس می‌توان کرد
در طرحِ پیچ‌پیچِ مخالف‌سرای …

قناعت‌وار
          تکیده بود
باریک و بلند
چون پیامی دشوار
                     …

هستی
        بر سطح می‌گذشت
غریبانه
موج‌وار

دادش در جیب و
                   بی‌دادش…