شکفتن در مه

بدان زمان که شود تیره روزگار، پدر!
سراب و هستو روشن شود به پیشِ نظر.

که زندانِ مرا بارو مباد
جز پوستی که بر استخوانم.

برای ایرج گُُردی

میوه بر شاخه شدم
                         سنگپاره در کفِ کودک.

برای م. آزرم

به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه‌هایم
                               از وبالِ بال
                                          خمیده بود،

در غریوِ سنگینِ ماشین‌ها و اختلاطِ اذان و جاز
آوازِ قُمری‌ِ کوچکی را
شنیدم،
چنان که از پسِ پرده‌یی آمیزه‌ی ابر و دود
تابشِ تک‌ستاره‌یی.