شعرها: شکفتن در مه

بدان زمان که شود تیره روزگار، پدر!
سراب و هستو روشن شود به پیشِ نظر.

مرا ــ به جانِ تو ــ از دیرباز می‌دیدم
که روزِ تجربه از یاد می‌بری یکسر
سلاحِ مردمی از دست می‌گذاری باز
به دل نمانَد هیچ‌ات ز رادمردی اثر

مرا به دامِ عدو مانده‌ای به کامِ عدو
بدان امید که رادی نهم ز دست …

که زندانِ مرا بارو مباد
جز پوستی که بر استخوانم.

بارویی آری،
اما
گِرد بر گِردِ جهان
نه فراگردِ تنهاییِ جانم.

آه
آرزو! آرزو!

□

پیازینه پوستوار حصاری
که با خلوتِ خویش چون به خالی بنشینم
هفت دربازه فراز آید
بر نیاز و تعلقِ جان.
فروبسته باد
آری فروبسته باد و
                     …

برای ایرج گُُردی

میوه بر شاخه شدم
                                 سنگپاره در کفِ کودک.

طلسمِ معجزتی
مگر …

برای م. آزرم

به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه‌هایم
                               از وبالِ بال
                                         …

در غریوِ سنگینِ ماشین‌ها و اختلاطِ اذان و جاز
آوازِ قُمری‌ِ کوچکی را
شنیدم،
چنان که از پسِ پرده‌یی آمیزه‌ی ابر و دود
تابشِ تک‌ستاره‌یی.

□

آنجا که گنه‌کاران
با میراثِ کمرشکنِ معصومیتِ خویش
بر درگاهِ بلند
             …

بی‌آنکه دیده بیند،
                    در باغ
احساس می‌توان کرد
در طرحِ پیچ‌پیچِ مخالف‌سرای باد

یأسِ موقرانه‌ی برگی که
                           …

قناعت‌وار
          تکیده بود
باریک و بلند
چون پیامی دشوار
                      که در لغتی

با چشمانی
از سو…

هستی
        بر سطح می‌گذشت
غریبانه
موج‌وار

دادش در جیب و
                   بی‌دادش بر کف
که ناموس و قانون است این.

□

زن�…