عقوبت

برای ایرج گُُردی

میوه بر شاخه شدم
                                 سنگپاره در کفِ کودک.

طلسمِ معجزتی
مگر پناه دهد از گزندِ خویشتنم
چنین که
              دستِ تطاول به خود گشاده
                                                     منم!

□

بالابلند!
بر جلوخانِ منظرم
چون گردشِ اطلسیِ ابر
                                   قدم بردار.
از هجومِ پرنده‌ی بی‌پناهی
                                        چون به خانه بازآیم
پیش از آن که در بگشایم
بر تختگاهِ ایوان
                     جلوه‌یی کن
با رُخساری که باران و زمزمه است.
چنان کن که مجالی اَندَکَک را درخور است،
که تبردارِ واقعه را
                          دیگر
دستِ خسته
                   به فرمان
                               نیست.

□

که گفته است
من آخرین بازمانده‌ی فرزانگانِ زمینم؟ ــ
من آن غولِ زیبایم که در استوای شب ایستاده است
                                                                        غریقِ زلالیِ همه آب‌های جهان،
و چشم‌اندازِ شیطنتش
خاستگاهِ ستاره‌یی‌ست.

در انتهای زمینم کومه‌یی هست، ــ
آنجا که
        پادرجاییِ خاک
همچون رقصِ سراب
بر فریبِ عطش
                      تکیه می‌کند.

در مفصلِ انسان و خدا
آری
   در مفصلِ خاک و پوکم کومه‌یی نااستوار هست،
و بادی که بر لُجِّه‌ی تاریک می‌گذرد
بر ایوانِ بی‌رونقِ سردم
                                  جاروب می‌کشد.

بردگانِ عالی‌جاه را دیده‌ام من
در کاخ‌های بلند
که قلاده‌های زرین به گردن داشته‌اند
و آزاده‌مَردُم را
                     در جامه‌های مرقع
که سرودگویان
پیاده به مقتل می‌رفتند.

□

خانه‌ی من در انتهای جهان است
در مفصلِ خاک و
پوک.

با ما گفته بودند:
                   «آن کلامِ مقدس را
                    با شما خواهیم آموخت،
                    لیکن به خاطرِ آن
                    عقوبتی جانفرسای را
                    تحمل می‌بایدِتان کرد.»

عقوبتِ جانکاه را چندان تاب آوردیم
                                                          آری
که کلامِ مقدسِمان
                               باری
از خاطر
 گریخت !

۱۳۴۹