مرثیه‌های خاک

شعر
رهایی‌ست
نجات است و آزادی.

در خاموشیِ فروغ فرخ‌زاد

به جُستجوی تو
بر درگاهِ کوه می‌گریم،
در آستانه‌ی دریا و علف.

پچپچه را
          از آنگونه
سر به‌هم‌اندرآورده سپیدار و صنوبر
                                         باری

با چشم‌ها
            ز حیرتِ این صبحِ نابجای
خشکیده بر دریچه‌ی خورشیدِ چارتاق
بر تارکِ سپیده‌ی این روزِ پابه‌زای،

ــ نظر در تو می‌کنم ای بامداد
  که با همه‌ی جمع چه تنها نشسته‌ای!