شبانه

پچپچه را
          از آنگونه
سر به‌هم‌اندرآورده سپیدار و صنوبر
                                         باری

که مگرْشان
به‌دسیسه سودایی در سر است
                                        پنداری
که اسباب چیدن را به نجوایند
                                   خود از این‌دست
به هنگامه‌یی
که جلوه‌ی هر چیز و همه چیز چنان است
که دشمنِ دژخویی
در کمین.

و چنان بازمی‌نماید که سکوت
به جز بایسته‌ی ظلمت نیست،
و به اقتضای شب است و سیاهی‌ست تنها
که صداها همه خاموش می‌شود
مگر شبگیر
            ــ از آن پیش‌تر که واپسین فغانِ «حق»
با قطره‌ی خونی به نای‌اش اندر پیچد ــ،
مگر ما
من و تو.

□

و بدین نمط
             شب را غایتی نیست
                                       نهایتی نیست

و بدین نمط
ستم را
        واگوینده‌تر از شب
                             آیتی نیست.

اردیبهشت ۱۳۴۷