پریدن

رها شدن بر گُرده‌ی باد است و
با بی‌ثباتی سیماب‌وارِ هوا برآمدن
به اعتمادِ استقامتِ بال‌های خویش؛

ورنه مسأله‌یی نیست:
پرنده‌ی نوپرواز
بر آسمانِ بلند
                 سرانجام
                            پَر باز می‌کند.

جهانِ عبوس را به قواره‌ی همّتِ خود بُریدن است،
آزادگی را به شهامت آزمودن است و
رهایی را اقبال کردن
حتا اگر زندان
              پناهِ ایمنِ آشیانه است
              و گرم‌ْجای بی‌خیالی‌ سینه‌ی مادر،
حتا اگر زندان
              بالشِ گرمی‌ست
              از بافه‌ی عنکبوت و تارَکِ پیله.

رهایی را شایسته بودن است
حتا اگر رهایی
                دامِ باشه و قِرقی‌ست
                یا معبرِ پُردردِ پیکانی
                                        از کمانی؛
وگرنه مسأله‌یی نیست:
پرنده‌ی نوپرواز
بر آسمانِ بلند
                سرانجام
                          پَر باز می‌کند.

۲۱ آذرِ ۱۳۵۶
نیوجرسی