چندان که هیاهوی سبزِ بهاری دیگر
از فراسوی هفته‌ها به گوش آمد،
با برفِ کهنه
               که می‌رفت
از مرگ
         من
             سخن گفتم.

۱

دیری با من سخن به درشتی گفته‌اید
خود آیا تابِ‌تان هست که پاسخی در خور بشنوید؟

رود قصیده‌ی بامدادی را 
                              در دلتای شب
                                                 مکرر می‌کند

در زیرِ تاقِ عرش، بر سفره‌ی زمین
در نور و در ظلام
در های‌وهوی و شیونِ دیوانه‌وارِ باد
در چوبه‌های دار

به بانوی صبر و ایثار
آنوش سرکیسیان کَتز

خدای را   
          مسجدِ من كجاست
                                   ای ناخدای من؟