دشنه در دیس

شانه‌ات مُجابم می‌کند
در بستری که عشق
                        تشنگی‌ست

مگو
    کلام
        بی‌چیز و نارساست

برای اسماعیل خویی

هنوز
در فکرِ آن کلاغم در دره‌های یوش:

برای چه‌گوارا

غافلان
هم‌سازند،
تنها توفان
           کودکانِ ناهمگون می‌زاید.

در اعدامِ خسرو گلسرخی

زاده شدن
بر نیزه‌ی تاریک
همچون میلادِ گشاده‌ی زخمی.