گفتی که باد مرده‌ست …


گفتی که:
          «ــ باد، مُرده‌ست!
              از جای برنکنده یکی سقفِ رازپوش
              بر آسیابِ خون،
              نشکسته در به قلعه‌ی بی‌داد،

              بر خاک نفکنیده یکی کاخ
                                            باژگون
              مُرده‌ست باد!»

 

گفتی:
      «ــ بر تیزه‌های کوه
          با پیکرش، فروشده در خون،
          افسرده است باد!»

 

تو بارها و بارها
با زندگی‌ت
            شرمساری
                         از مردگان کشیده‌ای.
                                                 (این را، من
همچون تبی
              ــ دُرُست
همچون تبی که خون به رگم خشک می‌کند ــ
                                                       احساس کرده‌ام.)

 

 

وقتی که بی‌امید و پریشان
                                گفتی:
                                      «ــ مُرده‌ست باد!
                                          بر تیزه‌های کوه
                                          با پیکرِ کشیده‌به‌خونش
                                          افسرده است باد!» ــ

 

آنان که سهمِ هواشان را
با دوستاقبان معاوضه کردند
در دخمه‌های تسمه و زرداب،
گفتند در جواب تو، با کبرِ دردِشان:
                                       «ــ زنده است باد!
                                           تازَنده است باد!
                                           توفانِ آخرین را
                                                            در کارگاهِ فکرتِ رعدْاندیش
                                                                                            ترسیم می‌کند،
                                           کبرِ کثیفِ کوهِ غلط را
                                                                   بر خاک افکنیدن
                                                                                      تعلیم می‌کند.»

 

(آنان
ایمانِشان
          ملاطی
                 از خون و پاره‌سنگ و عقاب است.)

 

 

گفتند:
      «ــ باد زنده‌ست،
          بیدارِ کارِ خویش
          هشیارِ کارِ خویش!»

 

گفتی:
      «ــ نه! مُرده
                    باد!
          زخمی عظیم مُهلک
                                  از کوه خورده
                                                 باد!»

 

تو بارها و بارها
با زندگی‌ت
            شرمساری
                         از مُردگان کشیده‌ای،
این را من
همچون تبی که خون به رگم خشک می‌کند
احساس کرده‌ام.

 

۸ بهمنِ ۱۳۵۳

درباره‌ی

One comment

  1. زنده است باد
    تازنده است باد