نخستين از غلظه‌ی پنيرک…

نخستین
از غلظه‌ی پنیرک و مامازی سر برآورد.

(نخستین خورشید…
 بی‌خبر…)

و دومین
از جیفه‌زارِ مداهنت سر برکرد.

(دیگر روز…
 از جیفه‌زارِ مداهنت…
 خورشیدِ روزِ دیگر…)

سومین
اندوهِ انتظار را بود از اندوهِ انتظار بی‌خبر.

و چارمین
حیرتِ بی‌حاصلی را بود
از حیرتِ بی‌حاصلی
بهره سوته‌تر.

پنجمین
آهِ سیاهی را مانستی
یکی آهِ سیاه را.

آنگاه
     خورشیدِ ششم
                        ملالِ مکرر شد:
آونگِ یکی ماهِ ناتمام
به بدل چینیِ کاسه‌ی آسمانی شکسته درآویخته.

و آنگاه
خورشیدِ هفتمین در اشکی بی‌قرار غوطه خورد:
اشکی بی‌قرار،
بدری سیاقلم
جویده‌جویده ریخته‌واریخته.

□

و بیهوده
           ما
              هنوز
انتظاری بی‌تاب می‌بردیم:

ما
   هنوز
هشتمین خورشید را چشم همی‌داشتیم:
                                                   (شاید را و مگر را
                                                    بر دروازه‌ی طلوع) ــ
که خورشیدِ نخستین
هم به تکرار سر برآورد
تا عرصه کند
               آسمانِ پیرزاد را
                                  به بازی‌بازی
در غلظه‌ی بوناکِ پنیرک و مامازی.

۲۴ فروردینِ ۱۳۷۸