نامه‌ها: پراکنده

هوشنگ كشاورز بسيار بسيار عزيزم زياد اهل نامه‌نگارى نيستم و آداب و ترتيباتش را نمى‌دانم. اما وقتى قرار باشد براى سلام‌ كردن به نازنينى دست به قلم ببرى كه مصداق كامل و بى‌كم و كاست مفهوم “انسان” است و فقط همين‌قدر كه او را بشناسى احساس مى‌كنى كه حق دارى عميقا به خودت حرمت بگذارى، ديگر براى رعايت آداب و ترتيبات …

پسر‌نازنين‌ام علىرضا مجموعه پرده‌هايت را ورق زدم. كارى كه مى‌بايست خوش‌حالم كند به شدت غمگينم كرد و اين درست همان غمى بود كه وقتى آخرين مجموعه شعرهايم ـ كه اولين چاپ‌اش نه در زادگاه خود كه در غربت انجام شد ـ به دست‌ام رسيد دلم را فشرد: مجموعه‌ئى كه بسيارى از سروده‌هاى چهارده سال پيش از آن در آن نيامده …

آقاى حسين قاضيان باسلام و احترام و سپاس ‏از حسن ‏ظن جناب‏عالى درباب ‏طرح پرسش‌‏هائى كه‏ من ‏آن را قدم نه ‌چندان سنجيده‌‏ئى در زمينه ‏نوعى بفرمائيد آشتى ‏كنيم به ‏حساب مى‏‌آورم، به ‏اطلاع حضرت‏تان مى‏‌رسانم ‏كه ‏وصول نامه ‏مورخ ۲۹/۸/۷۳ آن مركز پيش از هرچيز باعث‏ تعجب ‏اين غرب‏زده ‏آلت ‏دست‏ بيگانگان و دشمنان كشور شد. تعجبى كه ‏بى‌‏گمان …

همدل‌جوانم، بهزاد خواجات. ممنونم که‌هرازچندی شعرهاتان رابرای من می‌فرستید. شور و شوق‌تان رامی‌ستایم وخوش‌حالم‌ که ‌می‌بینم همسر من‌هم درشما به‌ انتظار لحظه مقدر نشسته‌است. خوب‌ یا بد، من شخصا اهل قضاوت‌ نیستم چراکه‌ قضاوت‌ را چیزی‌ از مقوله‌ خشونت‌ و فقدان مسئولیت‌ می‌دانم. یک‌ اشتباه ناچیز قاضی می‌تواند موجب‌ یاس یا خودباوری شود. وانگهی، میزان ومعیار قضاوت‌ درست‌ و غلط …

آقای عزیز! بدون هیچ مقدمه ای به شما بگویم که نامه تان مرا بی اندازه شادمان کرد. شادی من از دریافت نامه ی شما علل بسیار دارد و آخرین آن عطف توجهی است که به شعر من «از زخم قلب آمان جان» کرده اید … هیچ می دانید که من این شعر را بیش از دیگر اشعارم دوست می دارم؟ …