تعویذ


به چرک می‌نشیند
                      خنده
به نوارِ زخم‌بندی‌اش ار
                          ببندی.

 

رهایش کن
رهایش کن
             اگر چند
قیلوله‌ی دیو
              آشفته می‌شود.

 

 

چمن است این
چمن است
با لکه‌های آتش‌خونِ گُل
بگو چمن است این، تیماجِ سبزِ میرِ غضب نیست
حتا اگر
       دیری‌ست
                  تا بهار
بر این مَسلخ
برنگذشته باشد.

 

 

تا خنده‌ی مجروحت به چرک اندر ننشیند
رهایش کن
چون ما
        رهایش کن!

 

۲۶ تیرِ ۱۳۵۱

درباره‌ی