شبانه


کلیدِ بزرگِ نقره
در آبگیرِ سرد
              شکسته‌ست.

دروازه‌ی تاریک
بسته‌ست.

 

«ــ مسافرِ تنها !
    با آتشِ حقیرت
                    در سایه‌سارِ بید
    چشم‌انتظارِ کدام
                        سپیده‌دمی؟»

 

هلالِ روشن
در آبگیرِ سرد
              شکسته‌ست
و دروازه‌ی نقره‌کوب
با هفت قفلِ جادو
بسته‌ست.

 

۱۳۴۹

درباره‌ی