پس پای‌ها استوارتر بر زمین بداشت * تیره‌ی پُشت راست کرد * گردن به غرور برافراشت * و فریاد برداشت: اینک من! آدمی! پادشاهِ زمین!
و جانداران همه از غریوِ او بهراسیدند * و غروری که خود به غُرّشِ او پنهان بود بر جانداران همه چیره شد * و آدمی جانوران را همه در راه نهاد * و از ایشان برگذشت * و بر ایشان سَر شد از آن پس که دستانِ خود را از اسارتِ خاک بازرهانید.

آنچه جان
            از من
                   همی‌ستاند
ایکاش دشنه‌یی باشد

دوستش می‌دارم
چرا که می‌شناسمش،
                              به دوستی و یگانگی.

قصدم آزارِ شماست!
اگر اینگونه به رندی
با شما
         سخن از کامیاریِ خویش در میان می‌گذارم،

با گیاهِ بیابانم
                 خویشی و پیوندی نیست
خود اگرچه دردِ رُستن و ریشه‌کردن با من است و هراسِ بی‌باروبری.