ترانه‌های کوچک غربت

نه
تو را برنتراشیده‌ام از حسرت‌های خویش:
پارینه‌تر از سنگ
تُردتر از ساقه‌ی تازه‌روی یکی علف.

من تمامی‌ مُردگان بودم:
مُرده‌ی پرندگانی که می‌خوانند
و خاموشند،
مُرده‌ی زیباترینِ جانوران

به تو دست می‌سایم و جهان را درمی‌یابم،
به تو می‌اندیشم
و زمان را لمس می‌کنم
معلق و بی‌انتها
عُریان.

بیتوته‌ی کوتاهی‌ست جهان
                                در فاصله‌ی گناه و دوزخ
خورشید
         همچون دشنامی برمی‌آید

گویی
     همیشه چنین است
                             ای غریوِ طلب ــ:
تو در آتشِ سردِ خود می‌سوزی