با آوازی یکدست
                     یکدست
دنباله‌ی چوبینِ بار
                       در قفایش
خطی سنگین و مرتعش
بر خاک می‌کشید.

گفتند: 
        «- نمی‌خواهیم
                           نمی‌خواهیم
                                          که بمیریم!»

خوبشتن را به بسترِ تقدیر سپردن
و با هر سنگریزه
رازی به نارضایی گفتن.

دریچه:
        حسرتی
        نگاهی و
        آهی.

چه راهِ دور!
چه راهِ دورِ بی‌پایان!
چه پای لنگ!