لوح اول
گیلگمش خداوندگارِ زمین همه چیزی را میدید با همه كسان آشنایی میجست و كار و توانِ همگان بازمیشناخت همه چیزی را درمییافت از درونِ زندگی آدمیان و به…
لوح دوم
انكیدو از آستانهی معبد میگذرد و به معبر گام مینهد. مردم از دیدارِ وی به شگفت میآیند. بالای عظیمش از همه بزرگانِ شهر درمیگذرد. موی سر و ریشاش را هیچگاه…
لوح سوم
انكیدو به تالارِ درخشانِ شاه گیلگمش پای مینهد. قلبش فشرده چون مرغِ آسمان در تپیدن است. شوقِ دشت و جانورانِ دشت در او هست. دردِ جانش را به آوازِ بلند بر زبان…
لوح چهارم
شَمَش، خدای سوزانِ آفتابِ نیمروز، با گیلگمش چنین گفت: «ــ با یارِ خود برخیز تا با خومبهبه پیكار كنی. او را به نگهبانی جنگلِ سدر برگماشتهاند كه شیبِ آن…
لوح پنجم
در آنجا خاموش ایستاده بودند و جنگل را مینگریستند. به سدرهای مقدس مینگرند و به شگفتی در بلندی درختان نظاره میكنند.
در جنگل مینگرند و به راهِ دوری كه هم…
لوح ششم
گیلگمش اندام خود را بشست و افزار جنگ را بسترد. موی خود را كه بر دوش وی فروریخته بود شانه كرد. جامههای پلشت بر زمین افكنده جامهی پاكیزه درپوشید. بالاپوشی…
لوح هفتم
«ــ خدایانِ بزرگ بر سرِ چیستند ای رفیق؟ خدایانِ بزرگ طرح فنای مرا چرا میریزند؟… خوابی شگفت دیدهام كه انجام آن از بلایی خبر میدهد: عقابی با چنگالهای…
لوح هشتم
چندانِ كه نخستین سپیدهی صبح درخشید گیلگمش برخاست و به نزدیك بالین رفیقِ خویش آمد.
انكیدو آرام خفته بود. سینهاش به آهستگی بالا میرفت و فرومیافتاد.…
لوح نهم
گیلگمش بر انكیدو تلخ میگرید و از پهنهی صحرا به شتاب میگذرد.
او ــ گیلگمش ــ با خود چنین اندیشه میكند:
«ــ آیا من نیز چون انكیدو بنخواهم مُرد؟… درد،…
لوح دهم
سیدوری سابیتو، خاتونِ فرزانه، نگهبانِ درختِ زندگی، تنها در بلندییی بر ساحلِ دریا خانه دارد. در آنجا نشسته است و دروازهی باغ خدایان را پاس میدارد.…
