دهكده،ـ
۱۰/۱/۷۳
زهره و رضا و پانتهآى عزيز
نامههاى محبتآميزتان مىرسد و با اشتياق جواب عرض مىشود، ولى پست نظام كوتولهها كه متأسفانه ابتذال و سفاهتشان مثل كيسه آشغال مدام زير دماغ ماست يكى از انواع مثلا سياستهاى ايذائىاش اين است كه نمىگذارد نامههاى ما به دوستانمان برسد!ـ خب، چه مىشود كرد؟ ماندهايم كه ازخجالت عزيزانى چون شما چه طور درآئيم. از شهر هم دوريم و استفاده از آدرس دوستان ديگر باعث زحمت آنها مىشود.
گرچه معلوم نيست اين نامه به شما برسد يا نه، چون مدتى از خانه دور بوديم به هرحال پوزشخواه تأخير درعرض جوابيم. به محبت بىمضايقه دوستان دريا دلى چون شما پشتگرم و زندهايم و حتا از تصور اينكه گمان ببريد به نامههاىتان جواب نمىدهيم احساس بيمارى مىكنيم.
سالها را پشت سر مىگذاريم تنها به اين اميد كه سال بعد به پوكى و كثافت سال قبل نباشد. حاصل آن “انقلاب شكوهمند” اين است: خوردن نان خاك اره با دلار سيصد تومانى و تماشاى قيافه پر از وقاحت يك مشت آدمهاى پر رو كه هيچ چيز سرشكستهشان نمىكند و بابت سلطنتشان هميشه چيزى هم از مردم طلبكارند.
فعاليتمان منحصر به اين شده است كه نگذاريم كراهت منظر اين حشرات به روحمان لطمه وارد كند و براى موفقيت در اين امر دوستان مشفقى چون شما داريم.
پايدارباشيد!
آيدا و احمد شاملو