كیتوْ مرغانِ باران میآیند به سوی چراغهای كشتی تسوُرایوُكی. در این شعر فریاد مرغان باران را میشنویم كه سوسوی چراغهای كشتی آنان را به خود میكشد. این موسیقی غمانگیز و آرامِ انسان است. میتپد فریادِ طبلگونهی قرقاولها در زمینهی آوازِ چكاوك. به دور میرانَد اهریمنی را كه سببسازِ خواب است، كوكو. عنوان این شعر چنین است: به آرامی نشسته. به …
ادامهی مطلب »آثار: هایکو، شعر ژاپنی
ایسّا
برنج افشاندن نیز
گناهی است:
«ماكیانها به جان هم میافتند!»
آتشِ سرشاخههای خشك
و سایه بر دریچهی كاغذپوش. ـــ
زنِ ریسنده.
شاعران معاصر ایسّا
شیکی
شبدرها
چنان است كه چشم انتظارند
تندبادِ خزان را.
شبدرها هنوز در باغ نشكفتهاند، اگرچه هنگام شكفتن آنهاست. توفان تندباد خزانی هنوز نوزیده است.
شاعران عصر مِیجی (۱۸۶۸-۱۹۱۱)
مِیسِتسوُ
تندبادِ خزان
با آوازِ من
در من میوزد.
شاعر لب باز میكند كه چیزی بگوید امّا تندباد خزانی چنان نیرومند است كه صدا را به گلویش بازمیگرداند.
ادامهی مطلب »