پنداری سرگذشت فردوسیها و پورسیناها و بیرونیها و عینالقضاتها و …
ادامهی مطلب »سرودِ پنجم
۱
سرودِ پنجم سرودِ آشناییهای ژرفتر است.
سرودِ اندُهگزاریهای من است و
اندوهگساریِ او.
– شعر چيست و آن را چهگونه تعريف مىكنيد؟ – …
ادامهی مطلب »۱
سرودِ پنجم سرودِ آشناییهای ژرفتر است.
سرودِ اندُهگزاریهای من است و
اندوهگساریِ او.
لبانت
به ظرافتِ شعر
شهوانیترینِ بوسهها را به شرمی چنان مبدل میکند
که جاندارِ غارنشین از آن سود میجوید
تا به صورتِ انسان درآید.
در فراسویِ مرزهای تنت تو را دوست میدارم.
آینهها و شبپرههای مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمانِ بلند و کمانِ گشادهی پُل
مرا دیگر انگیزهی سفر نیست.
مرا دیگر هوای سفری به سر نیست.
برای پرویزِ شاپور
برو، مردِ بیدار؛ اگر نیست کس
که دل با تو دارد، ممان یک نفس!
نفسِ کوچکِ باد بود و حریرِ نازکِ مهتاب بود و فواره و باغ بود # و شبْنیمهی چارمین بود که عروسِ تازه به باغِ مهتابزده فرود آمد از سرا گامزنان # اندیشناک از حرارتی تازه که در رگهای کبودِ پستانش میگذشت # و این خود به تبِ سنگینِ خاک ماننده بود که لیموی نارس از آن بهره میبَرَد # و در چشمهایش که به سبزه و مهتاب مینگریست نگاهِ شرم بود از احساسِ عطشی نوشناخت که در تنش میسوخت # و این خود عطشی سیری ناپذیر بود چونان ناسیرابیِ جاودانهی علف، که سرسبزیِ صحرا را مایه به دست میدهد # و شرمناکِ خاطرهیی لغزان و گریزان و دیربهدست بود از آنچه با تنِ او رفت؛ میانِ او ــ بیگانه با ماجرا ــ و بیگانهمردی چنان تند، که با راههای تنش آنگونه چالاک یگانه بود # و بدانگونه آزمند بر اندامِ خفتهی او دست میسود # و جنبشاش به نسیمی میمانست از بوی علفهای آفتابخورده پُر، که پردههای شکوفه را به زیر میافکَنَد تا دانهی نارس آشکاره شود.
برای خانمِ عالیه جهانگیر یوشیج
از کورهراهِ تنگ گذشتم
نیز از کنارِ گلهی خُردی که