The Official Website of Ahmad Shamlou سایت رسمی احمد شاملو

بشنوید:

پردگیانِ باغ
از پسِ معجر
عابرِ خسته را
به آستینِ سبز
بوسه‌یی می‌فرستند.

□

بر گُرده‌ی باد
گَرده‌ی بویی دیگر است.

درختِ تناور
             امسال
چه میوه خواهد داد
تا پرندگان را
به قفس
نیاز
نماند؟

۲۵ تیرِ ۱۳۵۱

سلام دوباره

این بار میخوام ژانری رو در ادبیات معرفی کنم که به نسبت مخاطب کمتری داره: نمایشنامه.برای گام نخست کتاب چهار صندوقاثربهرام

بیضایی خیلی عالیه

بشنوید:

مردی چنگ در آسمان افکند،
هنگامی که خونش فریاد و
دهانش بسته بود.

خنجی خونین
بر چهره‌ی ناباورِ آبی! ــ

عاشقان
چنینند.

□

کنارِ شب
خیمه برافراز،
اما چون ماه برآید
شمشیر
          از نیام
                 برآر
و در کنارت
بگذار.

۱۳۵۲

بشنوید:

در دوردست، آتشی اما نه دودناک
در ساحلِ شکفته‌ی دریای سردِ شب
پُرشعله می‌فروزد.

بشنوید:

برفِ نو، برفِ نو، سلام، سلام!
بنشین، خوش نشسته‌ای بر بام.

پاکی آوردی ــ ای امیدِ سپید! ــ
همه آلودگی‌ست این ایام.

بشنوید:

آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
خنیاگرِ غمگینی‌ست
که آوازش را از دست داده است.

               ای کاش عشق را
               زبانِ سخن بود

هزار کاکُلی شاد
                    در چشمانِ توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من.

               عشق را
               ای کاش زبانِ سخن بود

□

آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
دلِ اندُه‌گینِ شبی‌ست
که مهتابش را می‌جوید.

               ای کاش عشق را
               زبانِ سخن بود

هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست
هزار ستاره‌ی گریان
در تمنای من.

               عشق را
               ای کاش زبانِ سخن بود

۳۱ تیرِ ۱۳۵۸

بشنوید:

رود قصیده‌ی بامدادی را 
                              در دلتای شب
                                                 مکرر می‌کند

و روز
از آخرین نفسِ شبِ پُر انتظار
                                    آغاز می‌شود.

و اکنون سپیده‌دمی که شعله‌ی چراغِ مرا
در تاقچه بی‌رنگ می‌کند
تا مرغکانِ بومیِ رنگ را
در بوته‌های قالی از سکوتِ خواب برانگیزد،
پنداری آفتابی‌ست
که به آشتی
                در خونِ  من طالع می‌شود.

□

اینک محرابِ مذهبِ جاودانی که در آن
عابد و معبود و عبادت و معبد
                                     جلوه‌یی یکسان دارند:
بنده پرستشِ خدای می‌کند
هم از آنگونه
               که خدای بنده را

همه‌ی برگ و بهار
در سرانگشتانِ توست.
هوای گسترده
                 در نقره‌ی انگشتانت می‌سوزد
و زلالیِ چشمه‌ساران
از باران و خورشیدِ تو سیراب می‌شود.

□

زیباترین حرفت را بگو
شکنجه‌ی پنهانِ سکوتت را آشکاره کن
و هراس مدار از آن که بگویند
ترانه‌یی بیهوده می‌خوانید. ــ
چرا که ترانه‌ی ما
ترانه‌ی بیهودگی نیست
چرا که عشق
                 حرفی بیهوده نیست.
حتا بگذار آفتاب نیز بر نیاید
به خاطرِ فردای ما اگر
                           بر ماش منتی ست؛
چرا که عشق
                  خود فرداست
                  خود همیشه است.

□

بیشترین عشقِ جهان را به سوی تو می‌آورم
از معبرِ فریاد‌ها و حماسه‌ها.
چرا که هیچ چیز در کنارِ من
                                  از تو عظیم‌تر نبوده است
که قلبت
چون پروانه‌یی
ظریف و کوچک و عاشق است.

ای معشوقی که سرشار از زنانگی هستی
و به جنسیتِ خویش غَرّه‌ای
                                   به خاطرِ عشقت! ــ
ای صبور! ای پرستار!
                          ای مؤمن!
پیروزیِ تو میوه‌ی حقیقتِ توست.
رگبارها و برف را
توفان و آفتابِ آتش‌بیز را
                              به تحمل و صبر
                                                  شکستی.
باش تا میوه‌ی غرورت برسد.

ای زنی که صبحانه‌ی خورشید در پیراهنِ توست،
پیروزیِ عشق نصیبِ تو باد!

□

از برای تو مفهومی نیست
                                 نه لحظه‌یی:
پروانه‌یی ست که بال می‌زند
با رودخانه‌یی که در گذر است. -

هیچ چیز تکرار نمی‌شود
و عمر به پایان می‌رسد:
پروانه
بر شکوفه‌یی نشست
و رود
به دریا پیوست.

* هشت مارس، روز جهانی زن مبارک.